Hipoterapia

  1. Czym jest hipoterapia?
  2. Formy hipoterapii.
  3. Lista schorzeń i niesprawności najczęściej usprawnianych hipoterapią.

1. Czym jest hipoterapia?
Hipoterapia (słowo tworzą dwa wyrazy greckie: hippos - koń i therapeuticos - leczniczy) - jest to działanie mające na celu przywracanie zdrowia i usprawnianie przy pomocy konia i jazdy konnej osób:

  • po przebytych chorobach zostawiających trwałe ślady w sprawności fizycznej i w życiu psychicznym,
  • upośledzonych umysłowo,
  • z deficytami rozwojowymi,
  • z uszkodzeniami analizatorów (wzrok, słuch),
  • niedostosowanych społecznie.

Celem terapii z koniem i terapii jazdą konną jest przywrócenie tym osobom sprawności fizycznej i psychicznej w możliwym do osiągnięcia zakresie. Uniwersalność hipoterapii polega na jednoczesnym oddziaływaniu ruchowym, sensorycznym, psychicznym i społecznym. Hipoterapia stanowi jeden z elementów rehabilitacji leczniczej i jest prowadzona na zlecenie lekarza.

2. Formy hipoterapii

1. Terapeutyczna jazda konna - pacjent bez wykonywania jakichkolwiek ćwiczeń poddawany jest ruchom konia w różnych pozycjach (np. w siadzie przodem, tyłem, w leżeniu)

2. Fizjoterapia konna - poza terapeutyczną jazdą konną pacjent wykonuje pod okiem fizjoterapeuty ćwiczenia w różnych pozycjach

  • model neurofizjologiczny - najważniejsza jest prawidłowa pozycja siedząca i prawidłowy ruch, ich jakość,
  • model funkcjonalny - najważniejsza jest funkcja, na drugim planie przestrzeganie pozycji i ruch

3. Terapia kontaktem z koniem - której istotą jest emocjonalny kontakt pacjenta z koniem, sytuacja terapeutyczna, a nie sama jazda (pacjent może wogóle nie siedzieć na koniu)

  • prowadzona na koniu - stosujemy ją u dzieci potrafiących samodzielnie siedzieć, ale mających problemy psychiczno-emocjonalne (dzieci autystyczne, upośledzone umysłowo, nadpobudliwe, z zaburzeniami zachowania, z zaburzeniami psychicznymi),
  • prowadzona przy koniu - stosowana u dzieci nie potrafiących samodzielnie siedzieć, u dzieci ze wszystkimi przeciwwskazaniami oprócz nietolerancji konia przez dziecko i uczulenia na konia

Ponadto wyróżnia się:

  • jazdę konną rekreacyjną i sportową osób niepełnosprawnych - nie stanowi części hipoterapii, ale jest z nią ściśle związana i ma aspekt terapeutyczny. Umożliwia aktywność sportową osobom niepełnosprawnym, wyrabia u nich nawyk i potrzebę aktywnego spędzania wolnego czasu w kontakcie ze zwierzęciem i przyrodą.
  • woltyżerkę pedagogiczno-terapeutyczną - zalecaną w przypadkach zaburzeń integracji sensorycznej

Podział wg Polskiego Towarzystwa Hipoterapeutycznego


3. Lista schorzeń i niesprawności najczęściej usprawnianych hipoterapią

  • Mózgowe porażenie dziecięce (MPD), a wśród nich zaś szczególnie:
    - przewaga niedowładów w kończynach dolnych (diplegie-diparezy, paraplegie-paraparezy),
    - postacie pozapiramidowe,
    - postacie ze słabym tułowiem,
    - postacie z zaburzeniami równowagi,
    - postacie z tendencją do przywiedzeniowego ułożenia kończyn,
    - momenty, w których dzieci MPD rozpoczynają lub doskonalą siadanie, wsiadanie lub chodzenie.
  • Inne niż MPD porażenia i niedowłady spastyczne, wiotkie i dyskinezy(np. pourazowe)
  • autyzmy dziecięce,
  • zespół Downa,
  • opóźnienia psychoruchowe,
  • kręcz karku
  • stwardnienie rozsiane (SM) - tylko łagodne formy hipoterapii,
  • postępujące dystrofie mięśniowe,
  • rozszczepy kręgosłupa (Spina biffida) po zoperowaniu towarzyszącej przepukliny oponowej lub oponowo-rdzeniowej,
  • skrzywienia boczne kręgosłupa (skoliozy) I stopnia, do 20 °,
  • wady postawy (prócz rozpoznań: plecy płaskie, plecy wklęsłe),
  • choroba Scheurmanna (nie obejmująca odcinka lędzwiowego kręgosłupa, nie w ostrej fazie choroby),
  • dysplazje bioder (poza przypadkami częstych zwichnięć, najlepiej po rekonstrukcyjnej operacji),
  • artrogrypozy (poza przypadkami dużych przykurczy biodrowych),
  • stany po urazach kregosłupa i rdzenia (późna faza usprawniania, nie w uszkodzeniach części szyjnej),
  • przykurcze i ograniczenia ruchomości mięśni i stawów (po urazach, operacjach, unieruchomieniach, szczególnie dotyczące pasa biodrowego),
  • stan po amputacjach kończyn (szczególnie dolnych),
  • wady słuchu, wzroku,
  • zaburzenia emocjonalne i adaptacyjne towarzyszące alkoholizmowi, narkomanii i problemom tzw. "trudnych dzieci i trudnej młodzieży",
  • inne. Należy zaznaczyć, że hipoterapia sporadycznie jest stosowana:
    - w leczeniu nerwic (szczególnie wegetatywnych),
    - wczesnej, niezaawansowanej koksartrozie (zwyrodnienia stawów biodrowych),
    - otyłości,
    - w zaparciach nawykowych (szczególnie dzieci),
    - choroby krążenia (późna rehabilitacja stanów pozawałowych, poudarowych, nadcisnienia w specjalnych warunkach).

Na podstawie artykułu dr Stanisława Izdebskiego

 

www.gosiczka.koniczynka-hipoterapia.strefa.pl

Zgłoś swój pomysł na artykuł

Więcej w tym dziale Zobacz wszystkie

Polecane